Gypsy Jazz gitarist Robin Nolan
De Master-galerij van GSNL is een erepodium voor toonaangevende Nederlandse gitaristen dat jaarlijks rouleert. Gitaarmasters beheersen hun instrument en de muziekstijl die zij vertegenwoordigen op een hoog niveau. Zij hebben hun sporen als artiest in de muziekscene ruimschoots verdiend en vormen een inspiratiebron voor anderen…
Robin Nolan
Gypsy Jazz spreekt tot de verbeelding. De legendarische inbreng van Django Reinhardt in deze stijl lijkt onnavolgbaar en toch heeft Robin Nolan zich deze stijl bijzonder succesvol eigen gemaakt. Daarbij heeft hij aan deze stijl ook zijn eigen identiteit toegevoegd. Hij speelt over de hele wereld; hij trad op in het Lincoln Center, op het Montreal Jazz Festival, het Toronto Jazz Festival, DjangoFest en op vele andere podia.
Dit is een verhaal waarin een tuinman een belangrijke rol speelt, maar daarover later meer. Robin Nolan begon al gitaar te spelen toen hij zes jaar oud was, maar hij is niet meteen begonnen met Gypsy Jazz. Zijn vader, die zelf gitarist was, wilde graag dat Robin hem als musicus zou overtreffen. Hij leerde Robin al snel de stijlen waarin hij zelf goed thuis was, dat waren folk, country en blues, liedjes van bijvoorbeeld Hank Williams en The Shadows, maar ook technieken van de traditionele Jazz. De gitaar was daarbij de natuurlijke, onvermijdelijke keuze. Een paar jaar later raakte Robin Nolan geïnteresseerd in Heavy Metal. Hij was pas zeventien jaar toen hij werd aangenomen op The Leeds College of Music, daar concentreerde hij zich vooral op Jazz Rock. Later studeerde hij ook aan The Guildhall School of Music. Hij herinnert zich wel dat hij als kind en ook wat later in zijn leven opnames van Django Reinhardt heeft gehoord en dat hij daar erg van onder de indruk was, maar de vonk sloeg pas echt over toen hij in 1991 het jaarlijkse Django Reinhardt Festival in Samois-Sur-Seine bezocht. Om daar bij te zijn en alles mee te maken is toch wezenlijk iets anders dan het beluisteren van een grammofoonplaat ergens in een huiskamer. Hij werd omvergeblazen door de optredens die daar werden gegeven, maar ook door hoe iedereen buiten gitaar speelde rondom de kampvuren en hoe de muziek vervlochten is met de zigeunercultuur. Dit was iets dat hij nog nooit had meegemaakt!
Zodra hij terug was in Londen begon hij deze muziek te spelen. Hij vormde al snel een trio waarmee hij kon gaan optreden. In deze zeer geïnspireerde periode omhelsde hij de Gypsy manier van leven en wilde de wereld als zijn podium gaan gebruiken. Helaas werd in het Londen van begin jaren negentig zijn enthousiasme voor de Gypsy-cultuur (nog) niet gedeeld. Het was moeilijk om een plek op straat te vinden waar hij kon spelen waar hij niet door de politie werd weggestuurd of hij raakte verzeild in een web van bureaucratie als hij een plek wilde reserveren. Hij besloot met zijn band zijn geluk te beproeven in het als vrijer bekend staande Amsterdam. Op zijn kamer in Londen maakte ze opnames die hij op zo’n honderd cassettes kopieerde, ze reisden in een volkswagenbusje naar Amsterdam en begonnen meteen op het Leidseplein te spelen.
Deze vorm van optreden maakt een hele intense interactie met het publiek mogelijk en ze leerden daardoor veel mensen van allerlei achtergrond en nationaliteit kennen. Dit heeft tot vele langdurige vriendschappen geleid. Opvallend was dat de oude tuinman van George Harrison ze een keer zag spelen en een CD van ze kocht. Hij introduceerde ze bij zijn oude baas die hen vervolgens uitnodigde om bij hem thuis te komen optreden. Dit leidde tot een lange vriendschap en samenwerking met de Harrisons. Op zijn album Gypsy Blue werkt hij bijvoorbeeld samen met Dhani, George’s zoon.
Rond het jaar 2000 had hij een ritme-gitarist nodig. Hij kon niet zo gauw iemand vinden die zich thuis voelde in de Gypsy Jazz of iemand die zich daar volledig op wilde storten. Hij vroeg zijn broer Kevin die op dat moment nog niet heel intensief gitaar speelde. Die toonde zich bereid om naar Amsterdam te komen en zich het ritmeaandeel van de stijl eigen te maken. Robin Nolan werd geprikkeld om de materie op een goede manier over te dragen zodat zijn broer zo snel mogelijk en zo goed mogelijk zijn rol in Robin’s band kon innemen. Hierdoor had hij dus uit pure persoonlijke noodzaak de materie van het Gypsy Jazz gitaartechniek didactisch op een rij gezet. Iets later kwam hij pas op het idee om dat in een bepaalde vorm naar buiten te brengen. Dit leidde tot de uitgave van Gypsy Jazz Songbook volume 1. Zijn didactische inspanningen hadden nu een zeker momentum waardoor hij nog meer Volumes in lesboeken zou maken. Het lesgeven was een belangrijk aspect van zijn muzikantenschap geworden, iets wat hij gereflecteerd ziet in een initiatief als de Gitaarschool Nederland waar hij veel waardering voor heeft.
Ondanks zijn enorme passie voor deze stijl heeft Robin Nolan het nooit nagestreefd om de Gypsy Jazz op een orthodoxe manier te vertolken of anderen die hij bewondert te kopiëren. Hij raadt jonge gitaristen aan om binnen de stijl die hun inspiratiebron vormt hun eigen weg te blijven volgen. Het gaat niet anders dan dat je je eigen achtergrond laat doorschijnen.<a href="http://www.robinnolanteaches.com/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">www.robinnolanteaches.com</a>
door: Rob Kietselaer
Meer weten…, lees verder op: <a href="http://www.robinnolanteaches.com/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">robinnolanteaches.com</a>