Jazz gitarist Anton Goudsmit
De Master-galerij van GSNL is een erepodium voor toonaangevende Nederlandse gitaristen dat jaarlijks rouleert. Gitaarmasters beheersen hun instrument en de muziekstijl die zij vertegenwoordigen op een hoog niveau. Zij hebben hun sporen als artiest in de muziekscene ruimschoots verdiend en vormen een inspiratiebron voor anderen…
Anton Goudsmit
De ware Jazz-ziel met een Rock-’n-roll geluid
Anton Goudsmit is altijd in de weer: optreden, repeteren en componeren. Hij is regelmatig te zien op heel veel jazzpodia en binnenkort weer op het Northsea Jazz Festival, waar hij op de opening is te horen met The Marcus Miller Band. Verder speelt hij daar met het New Rotterdam Jazz Orchestra en óók nog met KruPa & the Genes . Hij is ook niet bang om buiten het territorium van de Jazz te treden; zo treedt hij binnenkort op met de gitarist Rudy Lentze en stapt zo het ‘Americana’ domein binnen. Maar ook in de optredens met zijn eigen band The Ploctones hoor je hem soms scheuren als een Rockgitarist, maar ook Funky en vrij.
Het is al een beetje uniek om als gitarist een Jazzgitarist te zijn, Anton Goudsmit staat ook binnen die groep al op zichzelf, dat is dubbel uniek dus. Eén van de dingen wat hem als jazzgitarist uniek maakt is het gitaargeluid, waar veel andere jazzgitaristen kiezen voor een warm geluid met bijvoorbeeld een semi-akoestische Gibson, koos hij voor het heldere, assertieve geluid van de Gretsch Country Gentleman. Dat merk Gretsch werd in het verleden ter hand genomen werd door gitaristen als Chet Atkins, Chuck Berry, maar ook Elvis Presley had er een in zijn bezit. Als kind werd Anton Goudsmit getriggerd door het gitaargeluid in een aantal nummers van de laatst genoemde, zoals ‘Hound Dog’. Dat zou zijn keuze voor de Gretsch beïnvloed kunnen hebben (overigens spelen Scotty Moore, de gitarist van Elvis in de eerste periode, en Chuck Berry vaak op een Gibson, maar dan halen ze er wel een assertief Rock-‘n-Roll geluid uit wat je zou kunnen associëren met de Gretsch).
Geïnspireerd door dit geluid kon Anton Goudsmit alleen nog maar voor de gitaar kiezen. Hij vond een gitaarleraar op maat en begon al snel heel veel te improviseren. Gaandeweg werd zijn interesse voor Jazz groter en na een korte tijd rechten te hebben gestudeerd kwam hij ook tot het besef dat hij zich volledig met muziek wilde bezighouden. Zo kwam hij op het conservatorium terecht en werd daar onherroepelijk en nog ernstiger met het jazz-virus besmet.
De rest is geschiedenis; hij speelde samen met bijna iedereen uit de Nederlandse jazzwereld en hij won de Boy Edgar Prijs. Het opvallende is dat hij steeds als een liefhebber precies deed waar hij zin in had en dat dat naadloos aansloot op hoe hij zich als beroepsmuzikant kon profileren. Hetzelfde hoor je in zijn composities en improvisaties, hij neemt de vrijheid om zich in een tamelijk breed stijlspectrum uit te drukken.
Iets wat hij nieuwe gitaristen wil meegeven is dat je probeert te ontdekken wat voor speelstijl en techniek je echt inspireert. Hoewel hij zelf vroeger snel goed ‘passende’ gitaarleraren heeft gevonden juicht hij het initiatief van Gitaarschool Nederland toe omdat iedereen daarmee sneller lessen op maat kan vinden.
door: Rob Kietselaer
…meer weten, lees verder op: <a href="http://antongoudsmit.nl/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">antongoudsmit.nl</a>